Herstel in beeld! De visual guide is af!

Na een jaar van hard werken is de visual guide af. Omdat visual guide niet zo mooi klinkt in het Nederlands hebben we de Nederlandse versie: Stapstenen – herstel in beeld genoemd.

We zijn er heel blij mee en trots op het resultaat!

Het begon met ideeën verzamelen in focusgroepen over herstel. We dachten met elkaar na over wat helpt en wat niet in een herstelproces en hoe de gids eruit zou moeten zien.

Daarna volgde een bijeenkomst in Italië waarbij we alle resultaten samenvoegden en nadachten over de thema’s, lay-out en de kunstenaar die zou gaan tekenen.

We zijn heel blij dat Ron Verbrugge, ondanks zijn pensioen, bereid was om met ons mee te doen. 

We dachten na over de teksten die de tekeningen konden verduidelijken en na de eerste resultaten gingen we opnieuw langs de focusgroepen.

Met hun ideeën zijn de laatste aanpassingen gedaan en zie hier: het resultaat. 

We zijn blij met de prettige en waardevolle samenwerking. Het is fijn om erkenning te voelen en ervaren ondanks verschillende landen, personen en organisaties. Dat maakt het resultaat extra waardevol. 

We hopen dat jij er net zo blij van wordt als wij.

Visualguide_steppingstones

 

Uitverkoren

We zijn ongelofelijk trots op de eerste Spoken Word bijdrage van onze collega Liza de Wit!

Kennismaken met Josseline Tolhoek – coördinator van het crisiskaartproject

Onze collega Josseline geeft inmiddels al weer een aantal jaar leiding aan het crisiskaartproject. In dit filmpje stelt ze zich aan u voor en vertelt ze hoe ze bij HerstelTalent terecht kwam.

Alsjeblieft… blijf spreken…

11 augustus 2022 Klazine Tuinier

Vol verbijstering zit ik te luisteren. Ik ben – op mijn verzoek – in gesprek met een collega. Ik wil graag haar mening over een kwestie in mijn werk bij HerstelTalent. Als beginnend directeur kan ik die goed gebruiken. Tot mijn verbazing belandt mijn vraag om advies in een ongevraagd gesprek over het functioneren van Irene.

Mijn collega uit land omschrijft Irene als iemand die ik totaal niet herken

Zoals zij het beschrijft is Irene een volslagen bitch. Ze is te kritisch (en daardoor komen we bij HerstelTalent niet verder), mensen zijn bang van haar (dat snapt ze toch zelf ook wel) en wantrouwen haar (want iemand die zo de vinger op de zere plek legt is niet te vertrouwen). Er blijken allerlei ideeën te zijn over wie Irene is en hoe ze zou werken. En dát terwijl ik héél zeker weet dat deze collega Irene nog nooit heeft gezien of gesproken.

Ik luister verder en weet niet wat ik hoor

Ik probeer er tegenin te brengen dat ik niemand anders ken dan Irene die zo zorgvuldig en inhoudelijk onderbouwd met haar vak bezig. Die als geen ander bereid is om haar eigen ideeën tegen het licht te houden en kritisch te laten beoordelen. Ik kan het weten. Ik heb het geluk om er al zeven jaar getuige van te zijn. Ik weet als geen ander dat Irene je niet naar de mond praat en dat ze haar vlijmscherpe ideeën brengt op een manier dat je er niet onderuit kan. Eerlijk gezegd wil ik daar ook best wel eens onderuit… Want scherpe ideeën laten je in de spiegel kijken en zetten je wereld op zijn kop maar brengen je verder.

Voor mij is de maat vol

Het blog wat ik al zolang wil schrijven, komt er nu. Dit is namelijk de zoveelste keer dat Irene ongefundeerd wordt beledigd en zich niet kan verdedigen. Ik kan er niet meer tegen dat mensen die misschien wat minder aaibaar of likable zijn niet serieus genomen worden en sterker nog beschadigd worden.

In mijn gedachten dwaal ik af naar eerdere momenten dat ik dit soort dingen meemaakte.

Wat bezielt mensen toch om zo ongenuanceerd over anderen te praten en daarmee schade aan te richten?

Ik denk aan die keer dat ze eerlijk vertelde haar twijfels te hebben bij het effect van een nieuw plan van de gemeente en zij haar vervolgens als wantrouwend beoordeelden. Of de keer dat ze, nadat ze haar mening had gegeven over het beleid, gewoon niet meer uitgenodigd werd voor de werkgroep; en dat vooral niet persoonlijk moest opvatten. Of het moment waarop ik op een congres door een mede-ervaringsdeskundige werd aangesproken dat het toch wel heel erg moest zijn om met Irene te werken want die is streng…

Ik denk ook terug aan die keer dat Irene voorzichtig vertelde aan een collega hoe zwaar het haar soms valt. Het pionieren, het altijd maar weer verdedigen waarom je bestaat (als mens en als stichting) en het keer op keer veroordeeld worden wanneer je een ander perspectief inbrengt. De reactie was tekenend: ‘Ach’ zei hij: ‘Dat doe jij toch gewoon, waar doe je moeilijk over, dat hoort er toch gewoon bij?’ Ik zag Irene stilvallen.

Ik schrijf deze blog omdat het me verdriet doet dit te zien gebeuren. Irene haar betrokken en zorgvuldige meedenken hebben mij voor een groot deel gebracht waar ik ben. Als je Irene zou kennen, dan zou je weten dat ze heel hard werkt en een groot deel van haar week doorbrengt met het ondersteunen van mensen die anders geen leven zouden hebben. Bij nacht en ontij. Dat ze de rest van de week geld verdient om mensen om de opleiding van mensen te betalen die geen kans hebben gehad om naar school te gaan. Als zij zegt dat ze er voor je is, dan is ze er ook. Het doet mij pijn als haar dan vervolgens op een congres verweten wordt dat ze geen benul heeft van de praktijk en niet weet waar ze het over heeft.

Het raakt me om haar steeds stiller te zien worden maar ik begrijp het wel

In de loop van de jaren heb ik zoveel mensen ongefundeerd hun mening over haar horen geven. Gewoon in haar aanwezigheid en nog meer daarbuiten. Alsof ze geen mens zou zijn met gevoel. Alsof mensen die veel weten en aanzien hebben niet meer als mens behandeld hoeven worden. Intelligente mensen zijn blijkbaar onaantastbaar. Het doet mij extra pijn omdat zij al zoveel onder (voor)oordelen heeft moeten lijden.

Het raakt mij als ik haar hoor zeggen:

‘Moet ik dit nog wel doen Klazine, zit ik jullie niet in de weg?

Mensen worden veel liever naar de mond gepraat en houden van mooie aardige verhalen.’ Ik haast mij dan om te zeggen dat ik wil dat ze doorgaat. Sterker nog dat ze mij ook leert om zo onafhankelijk, liefdevol en kritisch mijn mening te kunnen geven.

Ik pieker erover. Wat gebeurt er als mensen dit doen? Wat betekent het? Irene is inderdaad niet iemand die zoete koekjes bakt. Zijn mensen bang? Voelen ze zich bedreigt? Ja, de realiteit is soms scherp en vraagt om radicale keuzes. Het vraagt dienend leiderschap en denken vanuit de ander in plaats van jezelf. Dat lijkt voor veel mensen te ingewikkeld. In plaats daarvan vormen ze een oordeel waardoor ze zelf buiten schot blijven. Naast een gemiste kans is het vooral schadelijk voor de maatschappij en het vakgebied waarin ik werk.

Op deze manier worden mensen met jarenlange ervaring, mensgerichte, innovatieve ideeën namelijk monddood gemaakt

Zij zijn mens en als ze te veel pijn hebben, gaan ze zwijgen. Ik heb inmiddels veel mensen met een eerlijke, kritische blik van social media zien verdwijnen. Ik zie téveel mensen die hun mond zijn gaan houden. Mensen die de grondleggers zijn van mijn vak. De ervaringsdeskundigen van het eerste uur. In plaats daarvan zie ik onervaren mensen opstaan met mooie verhalen aan de oppervlakte. Ik maak me zorgen om de toekomst van ons vak. Want als wij het niet meer aankunnen om onze collega’s, die voor ons de bodem hebben ontgonnen, ruimte te geven en te respecteren om hun schat aan kennis en ervaring;

Wat is het vak van ervaringsdeskundigheid dan nog waard?

Tot slot: Irene is dezelfde ‘bitch’ die het aandurfde om mij en mijn collega als twee jonge, onervaren professionals, de kans te geven directeur te worden. ‘Gewoon’ omdat ze weet dat het uiteindelijk niet om haar gaat maar om het gedachtegoed. Omdat ze op deze manier ons op kan leiden, om stevig weerstand te bieden aan alle ideeën die er zijn in deze maatschappij over wat goed zou zijn voor mensen die tegen ingewikkelde omstandigheden aanlopen. Om keer op keer een lans te breken en ruimte te scheppen voor de mensen om wie het gaat zélf. Om kritisch te zijn op het zoveelste plan wat uit de koker komt van mensen die geen benul hebben waar het over gaat. Om steeds weer te zeggen: En hebben jullie eigenlijk wel gevraagd wat mensen willen en nodig hebben?

Ik hoop dat je blijft spreken Irene, dat je mij, HerstelTalent en deze wereld blijft verrijken

Al begrijp ik het inmiddels als je zwijgt.

 

 

Congres netwerkpsychiatrie

2 juni 2021 Irene van de Giessen

Afgelopen donderdag 27 mei zat Irene van de Giessen samen met Niels Mulder het congres Netwerkpsychiatrie voor. Alle beelden van het congres staan inmiddels online.

Beelden congres Netwerkpsychiatrie

 

Niet-perfect is juist perfect

30 mei 2021 Klazine Tuinier

…Maar Klazine, als mensen onzeker zijn hè, dan trekken ze zich terug als ze het gevoel hebben dat ze ernaast zitten… dan gaan ze wat mij betreft niet heel hard roepen dat ze het toch wel goed bedoeld hebben… en dat het toch heel vaak goed gaat… dat het mis is gegaan omdat ze zich zo onzeker voelden… Nee, als je je onzeker voelt dan wil je het liefst onzichtbaar zijn en jezelf nooit meer laten horen.

Het bovenstaande moment gaf de doorslag

Het bovenstaande moment gaf voor mij de doorslag in mijn herstelproces op weg naar het omarmen van ‘niet-perfect’ hoeven zijn. Ik ben mijn coach nog altijd dankbaar voor dat moment. Het heeft mij ruimte gegeven om te mogen zijn wie ik ben en het was de start van minder hard mijn best ‘moeten’ doen.

Onzeker of niet onzeker?

Veel mensen zullen het herkennen. Zowel het eerste, als het tweede. Ik kom er namelijk achter – nu ik zelf meer mensen begeleid – dat er mensen zijn die als gevolg van hun levensloop zich terugtrekken als ze onzeker worden of mensen die juist heel hard gaan voordoen alsof alles goed is. Of je het allebei onzeker kan noemen laat ik even in het midden. Het lijkt in ieder geval voor de buitenwereld niet allebei op onzekerheid.

Vooraf

Er gingen jaren aan vooraf waarop mijn coach mij probeerde duidelijk te maken dat mijn houding geen onzekerheid maar juist perfectie en zelfs arrogantie uitstraalde. Ik begreep het niet. Keer op keer probeerde ik weer te bewijzen dat ik goed genoeg was en daar ging ik ver in. Heel ver. Ik kon iemand eindeloos benaderen om maar te horen dat het goed was. Ik werd boos als ik het niet goed had gedaan en wilde diegene die mij daarop aansprak overtuigen van het feit dat ik toch wel heel hard mijn best deed. Waarmee ik uitstraalde dat ik juist vond dat ik het goed had gedaan. In plaats van dat ik dacht: ‘Ach ja, ze hebben ook gelijk, ik kan ook niks goed doen.’ Wat je bij onzekerheid zou verwachten.

Nooit goed of fout

In mijn vak ga ik ervan uit dat er geen goede of foute manieren zijn. De één komt op basis van zijn levensloop op de ene variant uit, de ander op de andere.

Ik leerde in mijn leven dat ik nooit goed genoeg kon zijn. Dat was voor mij de reden om te bewijzen dat ik dat wel was. Ik kon mij niet voorstellen dat ik ooit zou toegeven dat ik iets niet goed had gedaan. Tot ik na de bovenstaande les leerde dat ik pas echt goed genoeg was als ik het kon geloven. Als ik kon geloven dat ik er nog steeds mag zijn als ik fouten maakt. Dat anderen er nog steeds zijn als ik niet perfect ben.

Perfect, door niet-perfect te zijn

Misschien wel júist als ik niet perfect ben… want dat was de mooiste les. Omgaan met ‘perfecte’ mensen is niet eenvoudig. Omgaan met mensen die kunnen toegeven dat ze fouten maken en desondanks in zichzelf geloven dat is een bijzonder cadeau.

 

Vrijheid

14 maart 2021 Klazine Tuinier
Mensen die in stilte lijden en klem zitten

Eén van de belangrijkste en mooiste aspecten van mijn werk als ervaringsdeskundige is het faciliteren van vrije ruimte. Het is ook één van de moeilijkste uitdagingen die er is. Het is iets waar ik naar zoek en uren over kan peinzen. ‘Klazine, mijn hond is dood. Hij was mijn enige vangnet nog, de enige reden waarom ik nog uit bed kwam. Waarom zou ik dat nu nog doen?’ Of ‘Ik vertrouw niemand meer, waarom zou ik iemand vertrouwen? Er is nog nooit iemand in mijn leven mijn vertrouwen waard geweest.’ Het zijn meestal niet de grote verhalen waarin het lastig is om ruimte te vinden. Maar juist de levens van mensen die in de stilte lijden en klem zitten in de gevolgen van wat hen is overkomen. Die zich daarom terugtrekken uit deze maatschappij en liever niet verbinden.

Het thema inclusie is het nieuwste op de agenda

Dat zet mij aan het denken. Er wordt zoveel gesproken over ‘meedoen’ voor iedereen. Het thema inclusie is het nieuwste op de agenda van de meeste overleggen en congressen van mensen met ernstige psychische aandoeningen. Een term waar de meeste mensen die ik spreek zich geen eens iets bij voor kunnen stellen, terwijl ze er ruimschoots voor in aanmerking komen. Er zijn zoveel mooie ideeën om mensen mee te laten doen. Er worden hele onderzoeken over geschreven, bijeenkomsten voor georganiseerd en beleidsmedewerkers met specifieke aandachtsgebieden aangesteld. ‘Iedereen moet mee kunnen doen’.

Iemand die in je gelooft

De ideeën zijn goed, het enthousiasme onmiskenbaar en toch maakt het mij moedeloos. Het lijkt zo ver weg van het leven van de mensen die ik net beschreef. Maar wat dan wel? Wat is nu het geheim richting vrije ruimte van iemand die niemand meer over heeft of niemand meer vertrouwt?
Dat is iemand. Iemand die in je gelooft. Die je laat merken dat je het waard bent. Dat je er mag zijn zoals jij bent. Die niet wegloopt als jij weg wilt. Maar blijft wachten tot je terugkomt. Die het je eerlijk zegt als dat wat je doet je schaadt.

De basis van vrijheid, van vrije ruimte is vertrouwen in mogen zijn wie je bent. Niet omdat je niemand met EPA bent, of omdat je van zelfisolatie een gewoonte hebt gemaakt. Maar omdat je mens bent, onder de mensen.

Dat is mijn vak. Mensen mens laten zijn. Ondersteunen om hun betekenis te vinden en van betekenis te zijn. Dat klinkt eenvoudig. Dat is het niet. Een ruimte vrij van oordeel is hiervoor onmisbaar. Dat is niet mijn sterkste kant.

Een richting waarin iedereen er mag zijn

Oordelen en indelen is mij met de paplepel ingegoten. Want alleen mensen die leefden zoals wij, waren goed genoeg. Toch heb ik een pad gekozen een andere richting op. Een richting waarin iedereen er mag zijn en goed is zoals hij of zij is. Vol overtuiging. Want dat is vrijheid. Vanuit die vrijheid hoop ik een bijdrage te leveren aan eenzelfde vrije ruimte voor anderen. Waarin je kan groeien en stralen. Kan schitteren. Om samen bij te dragen aan deze wereld. Ieder op zijn eigen manier.

Dat is vrijheid. Zijn wie je bent. Onder welke omstandigheden en waar in deze maatschappij dan ook. Gewoon, omdat je leeft.

Een plek waar je je niet hoeft te verantwoorden

2 maart 2021 Irene van de Giessen, Directeur
Ik merk dat hij me niet goed durft aan te kijken

“Dat betekent dat jullie ook moeten verhuizen Irene…”

Ik merk dat hij me niet goed durft aan te kijken. Natuurlijk begrijp ik dat wij ook moeten verhuizen als hij verhuist; HerstelTalent is immers op zijn terrein gehuisvest. Ik kan me ook niet voorstellen dat ik er nog zou blijven zonder hem, de man die zo’n belangrijke rol speelde (en nog steeds speelt) in mijn herstelproces. Ik voel mijn neiging om het voor hem makkelijker te willen maken. Ik hoor mezelf zeggen:

“Natuurlijk verhuizen we Niek, ik ben zo blij voor je dat je je huis goed hebt kunnen verkopen en naar een andere plek kan die beter past bij de levensfase waar je nu in zit.”  

De vraag is hoe ik het voor mezelf makkelijker maak…

De tranen liepen over mijn wangen

In 2015 veranderde mijn leven door een ogenschijnlijk simpele opmerking van mijn coach (Niek Knol), als hij vraagt:

“Is het niet wat als je je bedrijf op mijn adres vestigt? Ik heb nog ruimte over en dan hoef je je niet meer overal te verantwoorden”.

De emoties die me op dat moment overspoelden verbaasden me. De tranen liepen over mijn wangen. Hoezo verantwoorden? Wat bedoelde hij daarmee? Tot ik begreep dat ik er al vanaf mijn geboorte niet vanzelfsprekend had mogen zijn. Het feit dat ik me nu als ervaringsdeskundige opnieuw overal moest bewijzen en uitleg geven over mijn aanwezigheid had veel meer van me gevraagd dan ik zelf had gedacht. Ik besloot de stap te wagen en mijn bedrijf te verhuizen naar een plek waar eigenlijk niet fatsoenlijk met een bus is te komen en die in de verste verte niet lijkt op iets waar je begeleiding kunt krijgen.

Vrije ruimte

Het heeft me geen windeieren gelegd. Al in het eerste jaar bleek dat de mensen die HerstelTalent bezochten zich ‘verwarmden’ aan deze plek midden in de natuur en vlakbij de zee. Juist het gegeven dat het er niet als hulpverleningsinstelling uitzag was menig maal de reden voor mensen om hun vertrouwen uit te spreken. Men voelde zich vrij om een herstelproces aan te gaan. Ik hoefde ook niet meer te vechten om (ergens) te mogen ‘zijn’, mocht me op mezelf concentreren en op wat ik met mijn bedrijf en vak als ervaringsdeskundige wilde. De vrije ruimte die daardoor ontstond heeft geleid tot alles waar HerstelTalent heden ten dage nu voor staat.

Maar wat zag hij het destijds goed

De verhuizing van mijn coach en de problemen die we momenteel ervaren om ergens een plek te vinden om te mogen ‘zijn’ roepen oude angsten op en lekkage van energie. Ik ben inmiddels verder… véél verder…, maar wat zag hij het destijds goed;

Een plek om te mogen zijn en waar je je niet steeds hoeft te verantwoorden is essentieel om te kunnen groeien.

Mijn dank is groot Niek… ik denk dat ik inmiddels ver genoeg ben om met verve te laten zien wie ik ben en met niet meer te verantwoorden op plekken waar dat eigenlijk niet nodig is.