Laatste stappen in ons project Stepping Stones…
We naderen het einde van deze twee jaar durende reis in ons prachtige project Stepping Stones. Veel hoofden, handen en harten hebben samen herstel verkend en hun energie gericht op hetzelfde doel: anderen ondersteunen bij het herstel van hun (mentale) gezondheid.
Sinds september van dit jaar is er veel gebeurd. Allereerst is het werkboek afgerond. Vervolgens hebben we van 1 tot 7 september een gezamenlijke training gevolgd in Măguri-Răcătău, Roemenië, waar 24 deelnemers hebben geleerd hoe ze kunnen omgaan met en werken met de tools die we hebben ontwikkeld.
Het werkboek is een soort gestructureerd persoonlijk dagboek, met dagelijkse oefeningen en uitdagingen die reflectie en ontwikkeling stimuleren. Het nodigt uit tot een persoonlijke verkenning.
De eerste stappen in het maken van het werkboek hebben we gezet tijdens onze laatste gezamenlijke werkbijeenkomst bij HerstelTalent, in maart 2024. Het werkboek volgt 16 thema’s die door de deelnemers van de verschillende organisaties zijn ingebracht.
De structuur van het werkboek bestaat uit zes onderdelen die een diepgaande verkenning van het thema ondersteunen:
Het werkboek is vertaald en beschikbaar in het Engels en alle talen van het project: Italiaans, Nederlands, IJslands en Roemeens. De Nederlandse versie is te vinden op deze pagina. De andere versie zijn op te vragen.
Nu we het einde van deze reis bereiken, willen we dit vieren door het verhaal van ons project en het harde werk dat we hebben verricht met jullie te delen!
We herinneren je eraan dat alle materialen die we in dit project hebben ontwikkeld hier beschikbaar zijn en vrij gedeeld kunnen worden met iedereen die er baat bij zou kunnen hebben. We hopen dat ze veel mensen zullen bereiken en hen zullen dienen als stepping stones in hun proces naar herstel van hun mentale gezondheid.
Elke organisatie kan meer informatie geven over de materialen en hoe ze te gebruiken zijn, en natuurlijk horen we graag van je als je onze tools hebt gebruikt en hoe ze je hebben geholpen. Stuur gerust een bericht via info@hersteltalent.nl
Materialen
Herstel in Beeld te vinden via de onderstaande link.
Een serie video’s over herstel:
En tot slot een werkboek:
MF_Stepping Stones_Workbook 2024_NL
Op donderdag 4 zijn Ammekare Zierikzee en Bruinisse dicht. Op vrijdag 5 juli is ZRC Middelburg gesloten! Dit in verband met een training die onze medewerkers volgen.
Bij deze delen wij het rapport van onze inzet in Schouwen-Duiveland over de tweede helft van 2024.
Na een jaar van hard werken is de visual guide af. Omdat visual guide niet zo mooi klinkt in het Nederlands hebben we de Nederlandse versie: Stapstenen – herstel in beeld genoemd.
We zijn er heel blij mee en trots op het resultaat!
Het begon met ideeën verzamelen in focusgroepen over herstel. We dachten met elkaar na over wat helpt en wat niet in een herstelproces en hoe de gids eruit zou moeten zien.
Daarna volgde een bijeenkomst in Italië waarbij we alle resultaten samenvoegden en nadachten over de thema’s, lay-out en de kunstenaar die zou gaan tekenen.
We zijn heel blij dat Ron Verbrugge, ondanks zijn pensioen, bereid was om met ons mee te doen.
We dachten na over de teksten die de tekeningen konden verduidelijken en na de eerste resultaten gingen we opnieuw langs de focusgroepen.
Met hun ideeën zijn de laatste aanpassingen gedaan en zie hier: het resultaat.
We zijn blij met de prettige en waardevolle samenwerking. Het is fijn om erkenning te voelen en ervaren ondanks verschillende landen, personen en organisaties. Dat maakt het resultaat extra waardevol.
We hopen dat jij er net zo blij van wordt als wij.
Welkom in Ammekare Zierikzee in februari!
Welkom in het Tonnenmagazijn, in 2024 op dinsdagochtend!
Welkom in Ammekare Bruinisse, op donderdagochtend in het dorpshuis!
Welkom in dorpshuis de Schutse op maandagmiddag!
Wij kijken uit naar je komst op donderdagochtend in het dorpshuis!
Welkom in Ammekare Zierikzee! Dinsdag 2 januari zijn wij weer present…
Van harte welkom in Ammekare Burgh-Haamstede. Wij kijken uit naar je komst!
Kom met ons het nieuwe jaar starten in Ammekare Brouwershaven!
Van harte welkom op dinsdagochtend in het Tonnenmagazijn.
In januari 2024 ben je van harte welkom in Ammekare Bruinisse op donderdagochtend!
We zijn ongelofelijk trots op de eerste Spoken Word bijdrage van onze collega Liza de Wit!
We delen alvast de activiteiten van juni… Heb je zelf een idee? Kom het gerust bespreken op donderdagochtend met Sabine en Justin.
Welkom bij Ammekare! Elke maandagmiddag in Dorpshuis de Schutse.
Welkom in Bruinisse! Elke maandagmorgen in de Dorpshuis de Vanger.
Je bent van harte welkom om met ons mee te doen, elke donderdagmorgen in het Tonnenmagazijn!
Ook in mei ben je van harte welkom bij Ammekare Zierikzee. Hieronder zie je wat er te doen is. Daarnaast kun je ook zelf iets doen of gewoon een praatje maken.
Ook voor april staan er weer allerlei leuke activiteiten gepland in Ammekare Zierikzee. Je bent van harte welkom!
Hieronder leest u de activiteiten voor Ammekare Burgh-Haamstede in april 2023.
We starten 3 april met een gezellig Paasbruch.
In onze ‘Ammekares’ ben je welkom voor koffie/thee en een praatje maar we organiseren ook altijd activiteiten in overleg met onze gasten. Hierbij de activiteiten voor april 2023 in Bruinisse. Je hoeft je niet van tevoren aan te melden, tenzij anders vermeldt. Aan deelname zijn geen kosten verbonden.
We zijn blij met het leuke artikel in de Wereldregio over de ‘Ammekares’.
Onze collega Josseline geeft inmiddels al weer een aantal jaar leiding aan het crisiskaartproject. In dit filmpje stelt ze zich aan u voor en vertelt ze hoe ze bij HerstelTalent terecht kwam.
Vol verbijstering zit ik te luisteren. Ik ben – op mijn verzoek – in gesprek met een collega. Ik wil graag haar mening over een kwestie in mijn werk bij HerstelTalent. Als beginnend directeur kan ik die goed gebruiken. Tot mijn verbazing belandt mijn vraag om advies in een ongevraagd gesprek over het functioneren van Irene.
Zoals zij het beschrijft is Irene een volslagen bitch. Ze is te kritisch (en daardoor komen we bij HerstelTalent niet verder), mensen zijn bang van haar (dat snapt ze toch zelf ook wel) en wantrouwen haar (want iemand die zo de vinger op de zere plek legt is niet te vertrouwen). Er blijken allerlei ideeën te zijn over wie Irene is en hoe ze zou werken. En dát terwijl ik héél zeker weet dat deze collega Irene nog nooit heeft gezien of gesproken.
Ik probeer er tegenin te brengen dat ik niemand anders ken dan Irene die zo zorgvuldig en inhoudelijk onderbouwd met haar vak bezig. Die als geen ander bereid is om haar eigen ideeën tegen het licht te houden en kritisch te laten beoordelen. Ik kan het weten. Ik heb het geluk om er al zeven jaar getuige van te zijn. Ik weet als geen ander dat Irene je niet naar de mond praat en dat ze haar vlijmscherpe ideeën brengt op een manier dat je er niet onderuit kan. Eerlijk gezegd wil ik daar ook best wel eens onderuit… Want scherpe ideeën laten je in de spiegel kijken en zetten je wereld op zijn kop maar brengen je verder.
Het blog wat ik al zolang wil schrijven, komt er nu. Dit is namelijk de zoveelste keer dat Irene ongefundeerd wordt beledigd en zich niet kan verdedigen. Ik kan er niet meer tegen dat mensen die misschien wat minder aaibaar of likable zijn niet serieus genomen worden en sterker nog beschadigd worden.
In mijn gedachten dwaal ik af naar eerdere momenten dat ik dit soort dingen meemaakte.
Ik denk aan die keer dat ze eerlijk vertelde haar twijfels te hebben bij het effect van een nieuw plan van de gemeente en zij haar vervolgens als wantrouwend beoordeelden. Of de keer dat ze, nadat ze haar mening had gegeven over het beleid, gewoon niet meer uitgenodigd werd voor de werkgroep; en dat vooral niet persoonlijk moest opvatten. Of het moment waarop ik op een congres door een mede-ervaringsdeskundige werd aangesproken dat het toch wel heel erg moest zijn om met Irene te werken want die is streng…
Ik denk ook terug aan die keer dat Irene voorzichtig vertelde aan een collega hoe zwaar het haar soms valt. Het pionieren, het altijd maar weer verdedigen waarom je bestaat (als mens en als stichting) en het keer op keer veroordeeld worden wanneer je een ander perspectief inbrengt. De reactie was tekenend: ‘Ach’ zei hij: ‘Dat doe jij toch gewoon, waar doe je moeilijk over, dat hoort er toch gewoon bij?’ Ik zag Irene stilvallen.
Ik schrijf deze blog omdat het me verdriet doet dit te zien gebeuren. Irene haar betrokken en zorgvuldige meedenken hebben mij voor een groot deel gebracht waar ik ben. Als je Irene zou kennen, dan zou je weten dat ze heel hard werkt en een groot deel van haar week doorbrengt met het ondersteunen van mensen die anders geen leven zouden hebben. Bij nacht en ontij. Dat ze de rest van de week geld verdient om mensen om de opleiding van mensen te betalen die geen kans hebben gehad om naar school te gaan. Als zij zegt dat ze er voor je is, dan is ze er ook. Het doet mij pijn als haar dan vervolgens op een congres verweten wordt dat ze geen benul heeft van de praktijk en niet weet waar ze het over heeft.
In de loop van de jaren heb ik zoveel mensen ongefundeerd hun mening over haar horen geven. Gewoon in haar aanwezigheid en nog meer daarbuiten. Alsof ze geen mens zou zijn met gevoel. Alsof mensen die veel weten en aanzien hebben niet meer als mens behandeld hoeven worden. Intelligente mensen zijn blijkbaar onaantastbaar. Het doet mij extra pijn omdat zij al zoveel onder (voor)oordelen heeft moeten lijden.
Het raakt mij als ik haar hoor zeggen:
Mensen worden veel liever naar de mond gepraat en houden van mooie aardige verhalen.’ Ik haast mij dan om te zeggen dat ik wil dat ze doorgaat. Sterker nog dat ze mij ook leert om zo onafhankelijk, liefdevol en kritisch mijn mening te kunnen geven.
Ik pieker erover. Wat gebeurt er als mensen dit doen? Wat betekent het? Irene is inderdaad niet iemand die zoete koekjes bakt. Zijn mensen bang? Voelen ze zich bedreigt? Ja, de realiteit is soms scherp en vraagt om radicale keuzes. Het vraagt dienend leiderschap en denken vanuit de ander in plaats van jezelf. Dat lijkt voor veel mensen te ingewikkeld. In plaats daarvan vormen ze een oordeel waardoor ze zelf buiten schot blijven. Naast een gemiste kans is het vooral schadelijk voor de maatschappij en het vakgebied waarin ik werk.
Zij zijn mens en als ze te veel pijn hebben, gaan ze zwijgen. Ik heb inmiddels veel mensen met een eerlijke, kritische blik van social media zien verdwijnen. Ik zie téveel mensen die hun mond zijn gaan houden. Mensen die de grondleggers zijn van mijn vak. De ervaringsdeskundigen van het eerste uur. In plaats daarvan zie ik onervaren mensen opstaan met mooie verhalen aan de oppervlakte. Ik maak me zorgen om de toekomst van ons vak. Want als wij het niet meer aankunnen om onze collega’s, die voor ons de bodem hebben ontgonnen, ruimte te geven en te respecteren om hun schat aan kennis en ervaring;
Tot slot: Irene is dezelfde ‘bitch’ die het aandurfde om mij en mijn collega als twee jonge, onervaren professionals, de kans te geven directeur te worden. ‘Gewoon’ omdat ze weet dat het uiteindelijk niet om haar gaat maar om het gedachtegoed. Omdat ze op deze manier ons op kan leiden, om stevig weerstand te bieden aan alle ideeën die er zijn in deze maatschappij over wat goed zou zijn voor mensen die tegen ingewikkelde omstandigheden aanlopen. Om keer op keer een lans te breken en ruimte te scheppen voor de mensen om wie het gaat zélf. Om kritisch te zijn op het zoveelste plan wat uit de koker komt van mensen die geen benul hebben waar het over gaat. Om steeds weer te zeggen: En hebben jullie eigenlijk wel gevraagd wat mensen willen en nodig hebben?
Al begrijp ik het inmiddels als je zwijgt.
…Maar Klazine, als mensen onzeker zijn hè, dan trekken ze zich terug als ze het gevoel hebben dat ze ernaast zitten… dan gaan ze wat mij betreft niet heel hard roepen dat ze het toch wel goed bedoeld hebben… en dat het toch heel vaak goed gaat… dat het mis is gegaan omdat ze zich zo onzeker voelden… Nee, als je je onzeker voelt dan wil je het liefst onzichtbaar zijn en jezelf nooit meer laten horen.
Het bovenstaande moment gaf voor mij de doorslag in mijn herstelproces op weg naar het omarmen van ‘niet-perfect’ hoeven zijn. Ik ben mijn coach nog altijd dankbaar voor dat moment. Het heeft mij ruimte gegeven om te mogen zijn wie ik ben en het was de start van minder hard mijn best ‘moeten’ doen.
Veel mensen zullen het herkennen. Zowel het eerste, als het tweede. Ik kom er namelijk achter – nu ik zelf meer mensen begeleid – dat er mensen zijn die als gevolg van hun levensloop zich terugtrekken als ze onzeker worden of mensen die juist heel hard gaan voordoen alsof alles goed is. Of je het allebei onzeker kan noemen laat ik even in het midden. Het lijkt in ieder geval voor de buitenwereld niet allebei op onzekerheid.
Er gingen jaren aan vooraf waarop mijn coach mij probeerde duidelijk te maken dat mijn houding geen onzekerheid maar juist perfectie en zelfs arrogantie uitstraalde. Ik begreep het niet. Keer op keer probeerde ik weer te bewijzen dat ik goed genoeg was en daar ging ik ver in. Heel ver. Ik kon iemand eindeloos benaderen om maar te horen dat het goed was. Ik werd boos als ik het niet goed had gedaan en wilde diegene die mij daarop aansprak overtuigen van het feit dat ik toch wel heel hard mijn best deed. Waarmee ik uitstraalde dat ik juist vond dat ik het goed had gedaan. In plaats van dat ik dacht: ‘Ach ja, ze hebben ook gelijk, ik kan ook niks goed doen.’ Wat je bij onzekerheid zou verwachten.
In mijn vak ga ik ervan uit dat er geen goede of foute manieren zijn. De één komt op basis van zijn levensloop op de ene variant uit, de ander op de andere.
Ik leerde in mijn leven dat ik nooit goed genoeg kon zijn. Dat was voor mij de reden om te bewijzen dat ik dat wel was. Ik kon mij niet voorstellen dat ik ooit zou toegeven dat ik iets niet goed had gedaan. Tot ik na de bovenstaande les leerde dat ik pas echt goed genoeg was als ik het kon geloven. Als ik kon geloven dat ik er nog steeds mag zijn als ik fouten maakt. Dat anderen er nog steeds zijn als ik niet perfect ben.
Misschien wel júist als ik niet perfect ben… want dat was de mooiste les. Omgaan met ‘perfecte’ mensen is niet eenvoudig. Omgaan met mensen die kunnen toegeven dat ze fouten maken en desondanks in zichzelf geloven dat is een bijzonder cadeau.