“Ze leeft nog”
Er zijn van die mensen die je ontmoet en waarvan je weet: dit is niet zomaar iemand. Ze draagt een leven met zich mee dat bijna te zwaar is om te tillen, maar ze leeft nog. En dat is op zichzelf al een wonder.
Ze is geboren in een gezin waar liefde niet vanzelfsprekend was. Waar pijn en verwaarlozing eerder kwamen dan woorden van troost. Ze verhuisde van plek naar plek, verloor klasgenoten, leerkrachten, kansen. En niemand zag echt wat er wél in haar zat; de scherpe blik, de humor, de gevoeligheid. Ze verdween tussen de regels van dossiers, in rapporten vol woorden als ‘moeilijk’, ‘onstabiel’, ‘begeleiding nodig’. Maar zelden stond er: ‘intelligent, intuïtief, vol leven’.
Al jong kwam ze in de psychiatrie terecht. Eerst via opvang en pensions, later in beschermd wonen. Ze leerde overleven in systemen die veiligheid beloofden, maar haar ziel zelden raakten.
Totdat het misging. Niet psychisch – maar lichamelijk.
Omdat de plek die haar moest beschermen vergat om iets te doen wat letterlijk van levensbelang was: het toedienen van haar medicijnen. Ze raakte in coma. En het is een wonder dat ze nog leeft.
Wanneer je dat hoort, kun je alleen maar stil worden. Stil van ongeloof, maar ook van woede. Want dit had nooit mogen gebeuren. Niet bij haar. Niet bij iemand die al zoveel had moeten dragen. De laatste jaren zijn voor haar een aaneenschakeling geweest van onrecht. Van mensen die wegkeken, systemen die faalden, en woorden die haar kleiner maakten dan ze was.
En nu zit ze daar – in een klein dorp, ver weg van alles, met een lichaam dat moet herstellen en een ziel die probeert te begrijpen wat er gebeurd is. Ze heeft het recht om kwaad te zijn. Ze heeft het recht om te schreeuwen. En ze heeft het recht om gehoord te worden.
Wat mij raakt, is dat ze ondanks alles nog zoekt naar betekenis. Ze zou alle reden hebben om de wereld af te zweren, maar ergens in haar leeft nog een sprankje geloof – dat er iets beters kan zijn, dat er mensen zijn die blijven. Ik weet niet wat de toekomst haar brengt. Ik weet alleen dat ze leeft. En dat ze, misschien voor het eerst, écht gezien mag worden.
Niet als cliënt, niet als dossier, maar als mens die recht heeft op herstel – niet alleen van haar lichaam, maar van haar leven. Soms denk ik dat mensen zoals zij ons iets leren wat geen opleiding kan geven: dat veerkracht niet hetzelfde is als sterk zijn, dat overleven niet hetzelfde is als leven, en dat erkenning het begin is van alles wat weer groeien wil.
Ze leeft nog. En zolang ze leeft, is er hoop. En wij – wij gaan erheen. Omdat sommige mensen niet nog langer hoeven te wachten tot iemand zegt: “Ik zie je. En ik geloof je.”
